In de literatuur is weinig eenduidigheid over het bepalen van mobiliteit. Grofweg worden beperkingen in mobiliteit op twee manieren bepaald:

1. door middel van zelfrapportage;
2. door middel van het observeren of meten van de prestatie.

De verschillende gehanteerde methoden leiden vanzelfsprekend ook tot andere prevalentie en incidentie cijfers.

Echter onafhankelijk van de manier van vaststellen van mobiliteitsbeperkingen, worden beperkingen in mobiliteit altijd in verband gebracht met negatieve gezondheidsuitkomsten, zoals ADL beperkingen en vallen, opname in verpleeg of verzorgingshuis, verhoogd zorggebruik, mortaliteit en een lagere ervaren kwaliteit van leven (Guralnik 2000, Fried 2001, Penninx 2001, Jylhä 2001).