Urine-incontinentie leidt tot beperkingen in het dagelijks functioneren en sociale isolatie. Desalniettemin vraagt slechts 28% van de patiënten met incontinentie om hulp. Dit komt onder andere voort uit schaamte en de overtuiging bij patiënt en hulpverlener dat men incontinentie moet accepteren bij het ouder worden.

Urine-incontinentie kan leiden tot lokale huidirritatie, urineweginfecties en slaapproblemen. Patiënten met urine-incontinentie worden driemaal vaker in een verpleegtehuis opgenomen. Hiernaast hebben patiënten met incontinentie een 26% verhoogd valrisico. Waarschijnlijk betreft dit met name urge-incontinentie waarbij patienten snel het toilet trachten te bereiken en welke, net zoals loopstoornissen, een uiting kan zijn van pathologie van het centrale zenuwstelsel.

Veelal is de oorzaak van incontinentie met anamnese, lichamelijk en eenvoudig aanvullend onderzoek vast te stellen. Verschillende onderzoeken tonen aan dat therapie in ongeveer 50% van de gevallen tot een significante reductie van klachten kan leiden, ook in het verpleeghuis.