Slechthorendheid is een van de meest voorkomende chronische aandoeningen bij ouderen en gezien de vergrijzende Nederlandse bevolking zal deze aandoening steeds vaker voorkomen (1). In de literatuur worden verschillende definities van slechthorendheid gebruikt (2). In Nederland wordt voornamelijk de onderstaande definitie aangehouden zoals weergegeven in de NHG-Standaard voor slechthorendheid:
“Slechthorendheid is een verminderde waarneming van geluid en verminderd verstaan van spraak (3;4).”
